Yeryüzünde kırgınlık acısını sanıyorum hepimiz deneyimlemişizdir. Biri gelir ve bir şekilde kalbimizi incitir, kırar. Peki biz ne yaparız?

İlk iş suçlamak... Benliğimize bir saldırı olarak içselleştiririz. Bana ya bana!! Özür dilesin benden hemen isteriz. ‘’Hatasını’’ kabul etsin isteriz. Günlerce, haftalarca, aylarca belki senelerce bu olay beynimize yerleşir biz o olayı büyütür, abartır öyle bir noktaya taşırız ki sıkışıp kalırız.

Şimdi bu noktada durup bunu bir düşünelim

Her an bir başkasının davranışları yüzünden kötü hissetmek neden? İyi hissetme halini bir başkasının üzerine yüklemek yapılan en büyük yanlış kanımca. Kendi mutluluğumuz için sorumluluk almak zorundayız. Kendinize sorun ben bu durumu nasıl yarattım? Hiç farkında olmadan o insana bu gücü nasıl verdiğinizin farkına varın bu noktada kendinizi suçlayarak değil, kurban psikolojisinden çıkarak benim öğrenmem gereken bir şey vardı öğrendiğim neydi onu keşfedin

Bir diğer husus;

 Bugüne kadar ki tecrübelerimde hiçbir kırgınlığın, duygusal yüklerin uzun uzun düşünerek çözüme bağlandığına şahit olmadım, sanıyorum ki sizler de olmadınız... Bu yükten kurtulmaya karar verin üzüntünüzü, kırgınlığınızı günlerce gündeminizde tutmayın. Kırgınlığın sizde yarattığı acıyı sadece bir defa anlatın dilerseniz muhattabın kendisine, dilerseniz terapistinize ya da mektup yazar gibi yazıp zihninizden atın, acıyı kimlik gibi üzeriizde taşımayın

VE  ASLINDA EN ÖNEMLİSİ;

İnsanlar çoğu zaman doğru bildiklerini, iyi olarak düşündüklerini yapma eğilimindedirler

Kendinizi o insanın yerine koyduğunuzda o insanın farklı davranmak için kaynaklarının olmadığını fark ediyorsunuz evet bu bazen hayal kırıklığına uğratır insanı ama bu o, kalbi bu kadar. Beni kırmış, üzmüş olabilir ama onun doğru bildiği bu. Bakış açısı bu kadar... Siz kalbinizde onun böyle olduğunu kabul edecek bir alan açtığınızda, o kabul edebilme gücünü keşfettiğinizde ne denli hafiflediğinizi , ne derece duygusal yüklerden kurtulduğunuza inanamayacaksınız. Çünkü kimseyi değiştirmeye çalışmamayı öğreniyorsunuz, insanları olduğu gibi kabul etmeyi öğreniyorsunuz. Tüm bu size ait olmayan yüklerden arınmış oluyorsunuz.