Rumi, tek bir cümle ile insanı ne güzel özetlemiş ‘Baktığın benim, gördüğün sensin’

Ne kadar haklıydı Rumi. Kendimize ne kadar uzağız, hayatımızı ne kadar da hep bir başkasını anlamak üzerine kurmuşuz.

Bir hocamla yaptığım telefon konuşmasında, bir tanıdığımın bana yaptığı bir davranışı ve onun davranışı sonrasında öfkemi, hayal kırıklığımı ve anlam veremediğim hüznümü ona anlatıyordum. Karşı tarafın yaptığı eylemin nedenleri beni sarıp sarmalarken, "Neden böyle yaptı?" gibi sorularla içimden yükselen feryatları dillendiriyordum. Konuşma boyunca, içimi kemiren bir kırgınlığı ona açıklamaya çalıştım.

Hocam, sessizliği kırarak ani bir soru yöneltti. "Peki, Zeycan buna neden kırıldı?" dedi. Adımı telaffuz ederken, sanki bambaşka bir pencere açılmıştı önümde. Zeycan, içimde derinlerde kalan ve daha önce belki de yüzeye çıkmamış bir histi. Hocamın bu sorusu, beni hızla geri çekti ve o anın içine hapsetti. Zeycan'nın neden böyle bir tepki verdiğini hiç sorgulamamıştım, onun bakış açısını düşünmemiştim bile. Tek düşündüğüm karşı tarafın bana neden bunu yaptığıydı.

Hocamın o basit sorusu, beni başka bir gerçeğe yaklaştırdı.

Karşı tarafın eylemi değil, benim neden kırıldığımı düşünmeye başladım. Benim gerçekliğimde hangi noktama temas etti ve ben bu denli kırılabildim. Bu, iç dünyamda yeni bir kapı açtı ve duygusal spektrumun derinliklerinde gezinmeye davet etmişti.

Kendimize nasıl bu kadar uzak düştük dersiniz? Hayatımız başkalarını anlama çabasıyla geçiyor. Bana neden öyle söyledi? Bana kızdı mı? Beni sevdi mi? Kendimizi çözmeden ‘ONU’ çözmeye çalıştık hep. Kendimizden o kadar uzaklaşıp cevapları o kadar yanlış yerlerde aramışız ki aslında cevabın içimizde olduğunu fark edememişiz.

Okuduğumuz kitaplar, tarih, kadim bilgiler, felsefi öğretiler ve hatta dinler, aslında bizlere hep aynı temel öğüdü verdi: Kendini bil.

Stefano D’Anna’nın 'Tanrılar Okulu' kitabını okuduysanız o bunu çok güzel bir şekilde ifade etmişti'Dünya, çiğnediğin sakız parçasıdır ve dişlerinin şeklini alır. Yani sen neysen, dünya da odur. Dışarıda gördüğün her şey, içinde yankılanan bir yansımadır.

Bu öğreti, Antik Çağ'dan günümüze uzanan birçok farklı kültürde ve inanç sistemlerinde tekrarlanmıştır. Apollon Tapınağı'nın girişinde yer alan 'Kendini Tanı' çağrısı veya Peygamber Efendimizin (SAV) 'Kendini bilen Rabbini bilir' hadisi şerifi, insanın kendi iç dünyasını ve özünü keşfetmenin ne denli önemli olduğunu vurgulamıştır.

Hiç şüphesiz kendini bilen, dünyayı daha berrak bir şekilde gören ve daha anlamlı bir yaşamın kapılarını aralayan kişidir. Özümüzü keşfetmek, iç dünyamızıaydınlatmak, dış dünya ile daha anlamlı bir bağlantı kurmak için en kıymetli serüvenlerden biridir

Özetle;

Dünya benim içsel durumlarımın göstergesidir. Dış dünyada gördüğüm her şey kendi iç dünyamı anlamak için ayna görevi görür. Kendi iç dünyamızı anlamak, ruhumuzu çözmek belki de sonu olmayan bir yolculuktur. Hayat telaşemizde birde başkalarını anlamaya çalışarak kendimizi unutuyoruz. Beni neden anlamıyor? Yerine Beni anlamaması neden canımı acıtıyor? Üzerine düşünmek bireysel farkındalığımız için büyük bir adımdır kanımca.

Birde canımızı acıtan o kötülükler (kötüler)…

Bedri Ruhselman ne güzel ifade etmiş; bana kötülük yapmak isteyen bir kimse bilmeden iyilik yapmaktadır. Bilirim ki bu kimse çok gafil ve zavallıdır. Çünkü eğer bu kimse bana yaptığı bu ‘kötülüğün’ büyük iyilikler getireceğini bilecek kadar bilge olsaydı bana kötülük yapmazdı.

Karşıma çıkan her yanlış insan, yapılan kötülük ruhumun tekamülü için bana fırsat sundu, büyüme ve gelişme imkanı sağladı kendilerine ise geri dönüşü olmayan bir karma yarattı.

Bu bilince ulaştığım gün insanlarla kavgam bitti. Kendi adıma her deneyim, içsel büyüme ve bilgelik kazanma adına bir fırsata dönüştü